پرچم های بدون تصویر و یک رنگ ایران

با فتح ایران به دست تازیان، ایرانیان تا دویست سال هیچ درفش یا پرچمی نداشتند و تنها دو تن از قهرمانان ملی ایران زمین، یعنی ابومسلم خراسانی و بابک خرم دین داری پرچم بودند.
ابومسلم پرچمی یکسره سیاه رنگ داشت و بابک سرخ رنگ، به همین روی بود که طرفداران این دو را سیاه جامگان و سرخ جامگان می خواندند. از آنجایی که علمای اسلام تصویرپردازی و نگارگری را حرام میدانستند تا سالهای مدید هیچ نقش و نگاری از جانداران بر روی درفش ها تصویر نمی شد.

• بابک خرمدین - سرخ جامگان
• ابومسلم خراسانی - سیاه جامگان

نقش شير و خورشيد بر روي پرچم ايران

در سال ۳۵۵ خورشیدی (۹۷۶ میلادی) که غزنویان، با شکست دادن سامانیان، زمام امور را در دست گرفتند، سلطان محمود غزنوی برای نخستین بار دستور داد نقش یک ماه زردرنگ را بر روی پرچم خود که رنگ زمینه آن یکسره سیاه بود زردوزی کنند.

سپس در سال ۴۱۰ خورشيدي (۱۰۳۱ ميلادي) سلطان مسعود غزنوي به انگيزه دلبستگي به شکار شير دستور داد نقش و نگار يک شير جايگزين ماه شود و از آن پس هيچگاه تصوير شير از روي پرچم ملي ايران برداشته نشد.
(تا انقلاب ايران در سال ۱۳۵۷ خورشيدي - ۱۹۷۹ ميلادي).


افزوده شدن نقش خورشيد بر پشت شير

در زمان خوارزمشاهيان يا سلجوقيان سکه هائي زده شد که بر روي آن نقش خورشيد بر پشت آمده بود، رسمي که به سرعت در مورد پرچمها نيز رعايت گرديد.

در مورد علت استفاده از خورشيد دو ديدگاه وجود دارد:
يکي اينکه چون شير گذشته از نماد دلاوري و قدرت، نشانه ماه مرداد (اسد) هم بوده و خورشيد در ماه مرداد در اوج بلندي و گرماي خود است، به اين ترتيب همبستگي ميان خانه شير (برج اسد) با ميانهٌ تابستان نشان داده مي شود.
نظريه ديگر بر تاًثير آئين مهرپرستي و ميترائيسم در ايران دلالت دارد و حکايت از آن دارد که به دليل تقدس خورشيد در اين آئين، ايرانيان کهن ترجيح دادند خورشيد بر روي سکه ها و پرچم بر پشت شير قرار گيرد.

آقامحمدخان قاجار به دليل دشمني كه با نادر داشت سه رنگ سبز و سفيد و سرخ پرچم نادري را برداشت و تنها رنگ سرخ را روي پرچم گذارد. دايره سفيد رنگ بزرگي در ميان اين پرچم بود كه در آن تصوير شير و خورشيد به رسم معمول وجود داشت با اين تفاوت بارز كه براي نخستين بار شمشيري در دست شير قرار داده شده بود.

از سایت: آریامن
كتاب تاريخچه پرچم ايران

---

تا قبل از ۱۳۲۸ هجري شمسي پرچم های افغانستان نیز به رنگ سیاه بود و سابقه پرچم سیاه رنگ بر میگردد به همان قیام ابومسلم خراسانی که پرچمی سیاه را برای خود برگزیده بود.
از سال ۱۸۵۷ ميلادي، يعني در دوره اوج قدرت ملكه ويكتوريا، افغانستان از ايران جدا شد و خاندان باركزايي زير نظر انگلستان با عنوان امير افغانستان بر اين كشور حكومت مي‌كردند.
(پيمان‌نامه‌ي فرخ خان امين الملك غفاري سفير ناصرالدين شاه در پاريس با سفير انگليس در پاريس به نام لرد كولي ۴ مارس ۱۸۵۷، ۱۳ اسفند ۱۲۳۵)