Persian

 
    خِرَد اَفسر شهریاران بود           
    
     خِرَد زیورِ نامداران بود
  
    خِرَد زندۀ جاودانی شناس        
    
     خِرَد مایه زندگانی شناس

      خِرَد چشمِ جان است چون بنگری            
    
       تو بی چشم شادان جهان نَسپری

      همیشه خِرَد را تو دستور دار           
    
       بِدو جانت از ناسزا دور دار

    فردوسی توسی

کتابهای شعرای معاصر و شعر نو

‌ سیمین بهبهانی - کلید و خنجر

‌ پروین اعتصامی - دیوان اشعار

‌ علی معلم - دیوان اشعار ، شعرهای نو

‌ سهراب سپهری - آوار آفتاب

رهی معیری

«بیوک معیری» متخلص به «رهی» که در شعر های فکاهی و انتقادی از نام مستعار «زاغچه» ،
«شاه پريون» ، «گوشه‌گیر» و «حق گو» بهره می‌برده است ، از غزل‌سرایان معاصر ایران است.
رهی معیری، ۱۰ اردیبهشت ۱۲۸۸ - ۲۴ آبان ۱۳۴۷ ، در تهران بدرود حیات گفت.
وی در مقبره ظهیرالدوله شمیران مدفون گردیده است.

‌ اشعار رهی معیری

یاد ایامی که در گلشن فغانی داشتم		در میان لاله و گل آشیانی داشتم
گرد آن شمع طرب می سوختم پروانه وار		پای آن سرو روان اشک روانی داشتم
آتشم بر جان ولی از شکوه لب خاموش بود		عشق را از اشک حسرت ترجمانی داشتم
چون سرشک از شوق بودم خاکبوس در گهی		چون غبار از شکر سر بر آستانی داشتم
در خزان با سرو و نسرینم بهاری تازه بود		در زمین با ماه و پروین آسمانی داشتم
درد بی عشق زجانم برده طاقت ورنه من		داشتم آرام تا آرام جانی داشتم
بلبل طبعم «رهی» باشد زتنهایی خموش		نغمه‌ها بودی مرا تا هم زبانی داشتم

سهراب سپهری - صدای پای آب

خِرَد اَفسر شهریاران بود	خِرَد زیورِ نامداران بود
خِرَد زندۀ جاودانی شناس	خِرَد مایه زندگانی شناس
خِرَد چشمِ جان است چون بنگری	تو بی چشم شادان جهان نَسپری
همیشه خِرَد را تو دستور دار	بِدو جانت از ناسزا دور دار
	فردوسی توسی

Persian

پرشین خاک